Stop klatka

Stoję w oknie, widać tylko mój prawy profil, ciemne włosy - nieuczesane - jak myśli. Za oknem inne domy, bloki, inni ludzie. Na parapecie obok doniczki z kwiatkiem zeszyt, a w nim napisane: "Tęsknię" i nic więcej. Życie kręci kolejną scenę samotności.

Zbliżenie na ekran, napisy.
Wczuwam się bardzo bo wszystko przeżywam na nowo, na wskroś, boleśnie.







Postanawiam wyjść na zewnątrz, lecz życie z kamerą biegnie by kręcić dalej akt mojej samotności. 
Ludzie są, lecz ich nie ma. Jestem niewidzialna. 
Tylko dzieci, bawiąc się, wpadają raz po raz na wózek z kamerą. 
Robią miny, wygłupiają się, jednak ja się wcale nie uśmiecham.

Chciałabym tylko by życie przestało kręcić. Chciałabym by nastąpił koniec filmu, zgasło czerwone światełko...

Stop klatka.
Ciche wspomnienie nie mnie.