Przeraża mnie pustka czterech ścian i niewypełniona Asią przestrzeń.
Nie znoszę świadomości, że Ona już Śpi, że cisza bezczelnie zagląda do okien i rani, przeszywając mnie na wskroś.
Nie umiem się odnaleźć - dlatego nie pisałam.
Ostatnie dni to łzy, rozgoryczenie, samotność, smutek i żal. Poczułam, że straciłam kogoś, kogo bardzo sobie ceniłam. Asia była Kimś, a zmarła na raka.
Bezsens.
Sklejam notkę z trudem - każde słowo boli.
Tęsknota nie chce zniknąć.
I dobrze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz