Za życia

Są dni, gdy za wiele w głowie i na głowie.
I pusto.
I źle.
Chciałabym uciec o myśli o sobie bo moje życie zapomniało jak ma żyć.
Ono gdzieś się skotłowało i skłębiło.
Zawisło z moim posypanym Ja.
I tak czekam na nic.
Chciałabym od tego uciec, ale nie mam dokąd.
Jedyna opcja to iść donikąd.
Znikąd.
I tak cały czas - w rytm straconych, na siebie, godzin.

Niby stan spodziewany w moim położeniu.
Choroba, leczenie, lęk.
I niedaleki ZUS.
Bynajmniej tak sądzi moja lekarka od duszy.

Czasami myślę o tym co będzie jeśli przegram.
Co będzie jeśli zawiodę tych, którzy najbardziej na mnie liczą?
Często widzę siebie już tam.
Zasypaną.
Gruzem wspomnień.

Boję się wszystkiego.

A może jest mi źle, bo mój wyjazd, którego tak bardzo pragnęłam, raczej nie dojdzie do skutku z powodów właśnie zdrowotnych.
Mam w sobie coś co mnie rozsypało.
Myśl, że zawiodłam tych, którzy oczekiwali mojego przyjazdu.

Zawiodłam już ludzi za życia.
A co będzie potem?
Życie?