Jeden moment

Lubię patrzeć na kolory pobrane z rzeczywistości i nimi żyć.
Lubię być blisko czyjegoś uśmiechu.

Od diagnozy czas się dłuży.
Podryguje
Zatrzymuje.
Rozpędza.
Biegnie.
Płynie.
Mknie.
Wszystko zmienia się i przybiera inny kolor.
Nic nie będzie tak jak przed.

Nie wiem co trwa mocniej:
świadomość, że nic nie będzie takie jak wcześniej?
A może...
Ostry ból głowy, który wyrywa Cię z upragnionego snu?

Dziś w spojrzeniu ludzi widzę smutki i niepokoje, a ja tak bardzo chciałabym widzieć w ich oczach tęczę, bo przecież to co ma być to będzie.
Smutek nie wyleczy mojej głowy, która i tak jest chora od jego ilości.
Ludzie obok mnie są, ale ich nie ma, bo boją się spojrzeć w moją twarz, tak jakby ten guz odebrał moje całe człowieczeństwo.

Dziś uleczy mnie:
Spojrzenie.
Uśmiech.
Gest.
Dotyk.
Objęcie.
Przytulenie.
Pocałunek.
Resztą się zajmą medycy.

Związek jet albo go nie ma.
U mnie guz jest powodem mojej depresyjności, więc związek już ma.

Sens zawsze jakiś jest, nawet teraz, gdy mam problemy z normalnym poruszaniem się.
Ciągnę nogę za sobą.
To tak jakbym sporadycznie zaczęła ciągnąć swe życie ku lepszej jakości.
No, bo jeśli wyleczą mnie i usuną guza, to jest szansa, że już nie będę taka Inna.
Może będę mniej nienormalna?
Sens więc w tym jakiś jest...

Nowy Rok i nowe nadzieje.

A, Ty Czytaczu mój drogi też uwierz w lepsze jutro Nowego Roku, bo wszystko może zmienić:
Jedna godzina.
Jedna minuta.
Jedna sekunda.
Jedna chwila.
Jeden moment.

I uśmiechnij się do mnie!
Proszę!