Równanie

Sklejam swój model życia i próbuję latać, choć skrzydła mam połamane...
Od nowa.
Wciąż od nowa upadam i podnoszę się.
By znów upaść.
Za każdym razem boli, ale żyję, jestem, walczę.
Nawet sama z sobą.
O siebie.
O innych.
Byśmy mogli latać.

Wydycham wspomnienia by wdychać teraźniejszość.

Próbuję walczyć o marzenia.

Nie pozwalam moim najbliższym brać urlopu od marzeń bo one ratują życie, nadzieję i człowieka.

Moi najbliżsi: rodzina i przyjaciele, przechodzą ze mną tę moją batalię o powrót do zdrowia.

Często poświęcają swój czas, siły i plany na to by mnie wspomóc.

Po prostu są.

I ja też chcę dla nich być.

Tak po prostu.

Za nic.

Zwyczajnie.

Ostatnio moja psychika płata mi figla, bawiąc się ze mną.

Uśmiech się chowa za steroidami, bo w czasie ich brania jestem na ciągłej, 24-godzinnej huśtawce emocjonalnej, której nie da się zatrzymać.

Balansuję więc, a wraz ze mną ci co wierzą, że wraz z odstawieniem steroidów, zsiądę z tej okropnej, emocjonalnej huśtawki nastrojów lub choć trochę spowolnię tempo i czas bujania się z godziny na godzinę.

Oni trwają na posterunku.

Nie są zmęczeni mną tak jak ja sobą.

Są.

I ja też chcę być.

Dla nich...

Dlatego często myślę o tym jak wynagrodzić im cierpienia, które zadaję im wraz z moją chorobą, łzami, depresją, lękami. 

Dlatego chcę zawalczyć o nich tak jak oni walczą o mnie.

Myślę o ich marzeniach.

Chcą bym wyzdrowiała - to pewne.

I piękne.

I szczere.

I prawdziwe.

Ale oni też mają swoje marzenia.

Często te marzenia spychają w kąt by zając się mną lub po prostu dlatego, że ktoś im je odebrał.

Nie chcę by walczyli tylko o mnie.

Chcę im pomóc zawalczyć o siebie.

I pomogę.

Nie wiem jak i kiedy.

Wierzę tylko w moc tych marzeń.

Marzeń tych, którzy opiekując się mną, zapominają często o sobie.

A ja chcę, by marzyli.

To moje marzenie.

By moi Aniołowie marzyli.

Siedząc na szpitalnym łóżku, nijako z nudów, nijako z przemyśleń stworzyłam równanie:

Człowiek + Marzenia = Życie

Przykładów na to, że taki jest wynik, daleko szukać nie muszę.

Widzę to w oczach Sebastiana, w słowach Pani Irenki, w nadziei Asi.

To niby takie proste równanie...

A jednak od czasu do czasu, w ciszy nocnej, zszywam marzeniami mokre poszewki poduszek, gdy tęsknię za uśmiechem tych, których kocham.