Argument

Na czystej kartce rozrzucam litery z, których chcę ułożyć jego w mozaice marzeń.
Składam blask jego oczu, linię ust, kosmyk włosów.
Chcę go ułożyć, by poczuć.
Teraz słowa rozbiegają się - niespokojne.
Próbuję chwycić je w pół i przesunąć to w jedną, to w drugą stronę.
Jednak wymykają się.
Tak jak ten spłoszony pocałunek za dnia.
Zabrany.
Przestraszony.
Ten, który wydaje się nie istnieć.
Nie może istnieć, bo ja i on jesteśmy chorzy.
Ja i S. jesteśmy inni.
Choroba nie odbiera tylko zdrowia.
Odbiera też prawo do miłości.
Do miłości zakazanej, przypieczętowanej delikatnym pocałunkiem, przy jeszcze świeżo wypowiedzianych słowach "kocham Cię"!
Miłość podobno jest piękna.
Dlaczego nam ją odebrano?
Jest argument: Bo jesteście chorzy i tu koniec miłości, zaplątanej w kruchym odbiciu naszych zapatrzonych oczu.
Dla nas słowo Miłość to litery. Rozsypane przez innych. Niepoukładane przez chorobę. Niezrozumiałe przez społeczeństwo.
Argument: Bo jesteście chorzy.
Boli gorzej niż sama choroba, bo chciałabym kochać i być kochaną.